Ode aan de supporter

Een PR crushen tijdens een hardloopwedstrijd doe je niet alleen. Ok, je hebt er maanden voor getraind, jezelf meerdere keren per week ondanks het herfstige, donkere en koude weer weten te motiveren om de deur uit te gaan, met als doel een PR op je volgende wedstrijd, maar je loopt niet alleen in een wedstrijd. Je loopt zij aan zij met honderden, soms duizenden andere hardlopers. Je doorkruist polders, heuvels en bossen met als enige doel jouw vorige tijd te verbeteren. Maar je kunt het niet alleen. Dit is een ode aan de supporter, dankzij supporters zijn hardloopwedstrijden een feestje en weten wij hardlopers waarvoor we het doen

1. Het thuisfront

Met stip bovenaan: je partner/gezin. Zonder een partner die jouw hardloophobby/ -manie begrijpt ben je niets. Mijn vriend is geen sportliefhebber, maar begrijpt geloof ik intussen waarom ik 3-4 keer week wil trainen, vaak (redelijk) gezond wil eten en sommige zondagen de hele dag van huis ga om in een andere stad rondjes te gaan rennen. Het vergt wat afspraken en inlevingsvermogen over en weer. Mijn vriend weet gelukkig hoe blij ik word van hardlopen. Hij steunt mij volledig. Bij sommige wedstrijden gaat hij mee als supporter, reikt me extra flesjes sportdrank aan, zoals bij de Rotterdam Marathon of maakt mij blij door er simpelweg te staan. Een collega liet me bij de Zevenheuvelenloop een briefje zien dat haar kind in haar jaszak had gedaan met een lieve tekst over ‘de heuvels verslaan, dat gaat je lukken.’ Het zijn de kleine dingen..

2. De eenzame ratelaar boven op de heuvel

In november liep ik voor de 2^e keer de Zevenheuvelenloop in de prachtige omgeving van Nijmegen. Op de hoogste heuvel, middenin de lange weg, staat een eenzame ratelaar. Het is een stel, ze staan op een punt waar iedereen het lastig heeft en staan je superenthousiast aan te moedigen. Met een ratelaar, lekker lawaai maken. Heerlijk:)
Dus ze zijn speciaal voor jou die heuvel opgeklommen. Of gefietst. Nouja, ze staan er vast voor een andere loper die ze wel kennen. En bleven toch maar om nog zo’n 14.999 andere lopers een hart onder de riem te steken. Wat. Een. Helden.

3. De Free Tibet boerderij-eigenaar

Mijn collega Erik maakte me attent op de onvermoeibare Free Tibet monnik die elk jaar weer zijn zingende monnikenmuziek laat horen. Denk je eens in: een boerderij middenin heuvelachtig akkerlandschap, waar je plots klanken van zingende monniken hoort. Een bijzonder schouw- en hoorspel. Voor je zenmomentje tijdens die lastige heuvels.. ik heb er met een glimlach naar gekeken, en zette mijn eigen rustige muziek even op pauze ervoor.

4. De ‘ik kom voor mijn vader/moeder/broer/zus/partner/vriend/vriendin en bleef hangen voor de rest’ supporter

Veel mensen die langs de kant staan aan te moedigen staan er voor een bekende. Je ziet ze soms echt turen of diegene er al aankomt, of juist op hun telefoon staren om via de livetracking app te volgen waar hij/zij is. En dan flink joelen als ze voorbijkomen. Soms inclusief spandoek met bemoedigende woorden. En dan besluiten ze (vooral als het weer en de sfeer mooi zijn): we blijven en moedigen de rest van de lopers ook maar aan. Dankjewel supporters, jullie zijn geweldig!

5. De startnummer-lezer

Op je startnummer staat soms je voornaam afgedrukt. Wat me opvalt is dat vooral groepjes kinderen je een high five willen geven en tieners en jongeren de namen proberen te lezen en jouw naam roepen om je aan te moedigen. In het begin dacht ik echt: Huh ik ken jou niet eens?! Tegenwoordig geniet ik er intens van. Want iemand die even een momentje aandacht heeft voor jou, jou ziet worstelen met de warmte, de laatste heuvel of jou juist heerlijk voorbij ziet rennen (zoals de racecommentator in de high five zone, die mijn naam riep gevolgd door: ‘dat gaat lekker’!) Nadat ik hem een high five gaf. En hey wat ging het inderdaad lekker die laatste kilometers de heuvels af, op naar de finish en op naar een nieuw PRJ

Weer een PR!

Dit jaar verbeterde ik mijn PR op de 15km bij de Zevenheuvelenloop naar 1.17. In het startvak kregen we een mooie voorbode: het was stralend zonnig en op schermen zagen we Joshua Cheptegei het wereldrecord op de 15 km verbeteren. Nadat we het startvak uitliepen, kwamen de beste dames, waaronder Susan Krumins voorbij rennen aan de andere kant. Uiteraard heb ik even geklapt en gejoeld, zij was ook op weg naar haar PR. In de Runnersworld van deze maand las ik dat zowel Joshua Cheptegei als Susan Krumins zich ook voortgedragen voelden door het publiek en de vele supporters.

Ik ben blij en trots en heb genoten van het zonnige herfstweer, de sfeer, de route, de heuvels (vooral de heuvels af!), de vlekkeloze organisatie, mijn Vilans-collega’s waarmee ik in een team liep, van de La Chouffes achteraf. Ik heb vooral genoten van de topsupporters.

Daarom deze speciale ode aan de supporter. Zonder jullie lopen wij geen leuke wedstrijd en geen PR’s. Bedankt, jullie zijn geweldig!