Het marathongevoel omschrijven.. Ik kan het nog steeds niet. Hoe ik het lopen van mijn 2e marathon aan vrienden, collega’s en iedereen die het maar horen wilde omschreef de afgelopen weken? Heel hard afzien en heel hard genieten tegelijk. Het gevoel om een marathon in een PR te lopen is onbeschrijfelijk.

Laat ik mijn marathon in omgekeerde volgorde beschrijven, wie weet zit de clou aan het eind van dit verhaal / het begin van de Rotterdam marathon.

I did it!
Op de Coolsingel al wandelend met enorm stekende kuiten besefte ik: I f*cking did it (again). Zal ik de Hofvijver rechts even ingaan? De laatste kilometers water over mezelf heen gooiend tegen de hitte, heeft mijn kleding en schoenen toch al doorweekt.
Is dat een zoute traan die ik proef op mijn wang? Of is het nog een zweetdruppel, die mij doet beseffen welke inspanning ik de afgelopen 4 uur en 9 minuten heb geleverd? Dat zal het zijn. Ik wil alleen maar mijn vriend omhelzen, en besluit de Hofvijver links te laten liggen.

Daar zijn de medailles, ik krijg er een omgehangen en een roos in mijn handen gedrukt. Daar komt die zoute traan alsnog.

De teleurstelling dat ik mijn gedroomde eindtijd van onder de 4 uur, (waar ik meer dan 4 maanden naar toe heb getraind) niet heb behaald, overheerst vlak na de marathon. Maar: het biedt uitdaging voor een volgende marathon:) Want ja, daar denk ik stiekem al over na.

Coolsingel gehaald
Op de finishlijn ben ik alleen maar enorm blij en trots: Ik heb het gehaald!’
50 meter voor de finishlijn op de Coolsingel is er iemand neergevallen, net voor mij. Gelukkig zijn EHBO’ers snel ter plaatse. Verschillende lopers die tussen 2 andere lopers naar de finish worden gedragen. You’ll never walk alone.

Net voor de laatste bocht hoor ik oud-collega Marjolein schreeuwen ‘Lydia, wil je water??’ en ik duik (of misschien was het meer strompelen?) naar de linkerkant van het parcours waar ik haar stem hoor. Het flesje spa blauw pak ik gretig aan. Het is niet om te drinken, maar gaat in 1 grote golf over mijn verhitte hoofd en shirt! Gelukkig was mijn shirt niet wit😉 En ik denk nog: dat is voor een fotograaf vast een geweldig beeld.

Het koele water uit Spa boort mijn allerlaatste restje energie aan.

Het laatste pleuriseind
De kubuswoningen en de Markthal, daar heb ik naar toegeleefd, al die kilometers 35-40 lang. Want dan ben ik er bijna.

Ik zie ze niet eens. Ik herinner ze me niet. Na die lange lange kilometers door het Kralingse Bos, met juichende cheering zones, rijen dik. Waar ik mijn vriend op het 37-km punt heb gemist. Daar was ik al niet erg helder meer. Ik heb het heet en kan mijn warmte nauwelijks kwijt. Ik check bij mezelf: ben ik niet duizelig? Nee. Hopelijk gaat het goed en kan ik doorlopen. Even wandelen bij de waterpost en nog een check bij mezelf: gaat het nog goed? Ja, het gaat.

Kralingsebos(jes)
Het Kralingsebos, de venijnige staart van de marathon, lijkt net als in Amsterdam (daar in het Vondelpark) een oorlogszone. Met tientallen mensen die in bosjes erbij neervallen. Kramp, oververhit, rillend onder een deken, het is een naar gezicht. Hulde voor alle EHBO’ers die zoveel van die gekke hardlopers opvangen, helpen en soms zelfs in rolstoelen afvoeren. You’ll never walk alone.

Mijn mantra: ik ben sterk!
Van kilometer 30 tot 35 heb ik een opleving. Hier heb ik maanden voor getraind. Ik herhaal steeds weer in mijn hoofd mijn mantra: ik ben sterk, hardlopen is leuk, ik kan dit, ik ben een topper!

Wat is het warm!
Op kilometer 25 besef ik: dit gaat enorm zwaar worden. Ik ben in tempo teruggezakt, terwijl ik op dit punt wilde versnellen. De energie is er nog wel, maar de benen hebben het te zwaar en mijn hoofd is te warm.

Ik kan nauwelijks meer denken. De Erasmusbrug lijkt zo steil! Zo steil was ‘ie op de heenweg helemaal niet! Op kilometer 24 zie ik Jemima, haar vriend loopt ook mee. Achteraf hoor ik dat hij met rond dit punt is uitgestapt. Op kilometer 25-27 staan 2 collega’s me juichend aan te moedigen en bij de drankpost van het 25-km punt staat onze oud-stagiair Lianne die me ook toejuicht. Ik heb net 2 bekers water leeggedronken en over me heen gegooid.

Ik heb het warm. Maar zó fijn al die aanmoedigingen! Geeft me weer energie om door te gaan! You’ll never walk alone.

Op de helft
Van kilometer 20-25 is het middelpunt van de race. Ik heb het warm. Op de halve marathon heb ik net mijn schematijd voor de sub-4 niet gehaald. Dan verkeer ik nog in de veronderstelling dat ik later kan gaan versnellen, zoals ik heb getraind tijdens mijn langste duurlopen. Tijdens de trainingen lukte dat, maar met 1 groot verschil: er zat zo’n 30 graden temperatuurverschil tussen. Mijn laatste lange duurloop was 3 weken voor de marathon, half maart. Het weer die dag: -3 graden, gevoelstemperatuur -10.

Beukende zij- en tegenwind, 3 lagen kleding, de buff over mijn gezicht getrokken tegen de striemende wind. Sneeuwbuien razen om me heen. Ik denk: ‘zwaarder kan het tijdens de marathon echt niet worden’.

De week voor de marathon is het ook nog koud. Vandaag niet. Het is warm, uit het niets heel warm. Dus mijn lichaam protesteert tegen de warmte. ‘Daar hadden we niet op gerekend, je kunt wel water blijven drinken, maar je moet stoppen met dat geren, anders koelen we niet af.’ Ik hoorde het mijn lichaam bijna denken.

Genieten geblazen
Tussen kilometer 15 en 20 geniet ik nog. Van de sfeer, want wow Rotterdam, daarin ben je echt #demooiste. Rijen dik juichende mensen, Rotterdam ademt de marathon. Wel denk ik al ‘ik heb het warm, daar ga ik het echt moeilijk mee krijgen’.

#deliefste
Op kilometer 12 en 15 staat mijn lieve vriend me aan te moedigen. Hij ondersteunt me, is erbij op deze voor mij zo belangrijke dag, moedigt me aan, rijkt me extra flesjes sportdrank aan, omdat ik niet weet hoe ik reageer op de sportdrank van de organisatie. Hij gaat de week ervoor met me mee op verkenningstocht door Rotterdam. De stad waar hij ‘helemaal niets’ mee heeft. Maar toch doorkruist hij de stad met de metro en benenwagen, en laat hij zien hoe trots hij op me is. En dat hij er voor me is. You’ll never walk alone. Dankjewel schat😘

Hardlopen is leuk
Kilometer 5-15: ik ga lekker, ik geniet met volle teugen van mijn 2e marathon, de mooiste. Ik zeg mijn mantra in mijn hoofd op, met de nadruk op ‘hardlopen is leuk’.

Want op dit moment vind ik het een geweldige dag, waarop ik mijn droom ga waarmaken: tussen zoveel duizenden marathonlopers, loop ik mijn eigen race. Ik ga vandaag onder de 4 uur finishen.

Hardlopen is 50% lichaam en 50% mindset en nadenken. Als ik om me heenkijk, zie ik in deze fase al mensen die misschien niet zo goed hebben nagedacht over de opbouw van hun marathon. Er wandelen al veel mensen een stuk. Teveel van zichzelf gevraagd? Ik hoop dat ze net als ik de Coolsingel gaan halen. You’ll never walk alone.

Wat een drukte
Kilometer 0-5: ik loop de marathon van mijn leven! Ik hou me in, start op een rustige pace van rond de 5.50, want snel starten ga ik aan het einde bezuren. Ik laat me niet meeslepen door de meute, probeer aansluiting te vinden bij iemand die ongeveer hetzelfde tempo loopt. Dat lukt niet, dus ik loop mijn eigen race.

Zigzaggende mensen: ik word er moe van. Het is druk en af en toe op smalle stukken dringen geblazen. 1x word ik bijna getackeld door iemand die me inhaalt. Ik wil zelf tussen 2 mensen door lopen waar precies ruimte is. Ik krijg een por in mijn zij, iemand mompelt ‘je gaat me niet opzij duwen’. Welkom in Rotterdam, de drukste marathon. Maar hey, het is ook #demooiste, en er is niemand gevallen😊

3 Dixies en een verrassing!
Dan de start van de marathon: onderaan de Erasmusbrug. In het startvak is het dringen geblazen voor de dixies, net als onderweg naar de startvakken, waar lopers, bezoekers en aanmoedigers door elkaar heen krioelen. You’ll never walk alone.

20 minuten voor de start ben ik in startvak 3 aangekomen. Daar sluit ik aan in de rij voor slechts 3 dixies. Dat wordt in de rij meebrullen met Lee Towers, die de hijskraan ingaat. Ik zie ‘m niet, maar film hoe zijn stem uit de luidsprekers knalt. En hoe velen, net als ik meebrullen ‘You’ll never walk alone’.

Ik voel kippenvel en zie traantjes worden weggepinkt. Hier hebben we met z’n allen zo naar toegeleefd en maanden voor getraind. We gaan dit doen. Het startkanon. Dan de meute die zich richting start beweegt. Als ik de dixie uitkom, heb ik de wc-rol nog in mijn handen van spanning. Kom ik na een paar meter wandelen richting de startlijn achter. Ik loop terug en druk de rol bij iemand in de rij in handen: succes ermee.

Dan op naar de startlijn: we mogen eindelijk! We lopen de Rotterdam marathon, wat is ie mooi! Net voor ik de Erasmusbrug oploop zie ik uit m’n ooghoeken Lee Towers langs het parcours staan. Ik bedenk me geen moment, loop naar ‘m toe en roep: Lee! Hij snapt de hint en geeft me een high five. Zo, dat was een prachtig begin van #demooiste! You’ll never walk alone!

Benieuwd naar de 5 dingen die niemand je vertelt over het lopen van een marathon? Check dan mijn verslag van mijn 1e marathon: http://www.socialbee.nl/5-dingen-die-niemand-je-vertelt-over-het-lopen-van-een-marathon/

Lees meer:

• Waarom een 2e marathon? https://runningthroughlife.nl/waarom-een-2e-marathon/
• 5 tips voor hardlopen met warm weer: https://runningthroughlife.nl/5-tips-voor-hardlopen-met-warm-weer/