De weg naar een nieuw PR en #lopenvoorBram

Lopen voor Bram, dat was mijn motivatie. Bram is Sander’s achterneefje en hij heeft de ziekte van Pompe. Het gaat niet zo goed hem, daarom besloten Tessa (Bram’s moeder), Odette (tante) en Ellen (vriendin) een actie op touw te zetten. Ik hoorde van Sander van deze actie, en op 7 oktober stapten we in de auto naar Breda.

Zo goed getraind als voor deze halve marathon was ik nog nooit. De laatste maand liep ik zelfs elke dag hard.Mijn doel was om mijn PR aan te scherpen (van 11 maart bij de CPC-loop in Den Haag). Hier liep ik 1.54, ik wilde naar de 1.50.

Bij de meeste wedstrijden die ik loop, komt er wat stress kijken en gaan er dingen mis. Zo vergat ik een keer mijn hardloophorloge op te laden, ik ben ‘m een keer vergeten mee te nemen (toen hing ‘ie nog aan de oplader) of ik kwam te laat bij de start.

Soepele voorbereiding

Dit keer ging het allemaal verbazingwekkend soepel. Een paar dagen voor de wedstrijd had ik mijn streefbedrag voor het Beatrix Spierfonds en #TeamBram bereikt: 250 euro. Dit gaf een extra motivatie om mijn PR te lopen. De temperatuur zat mee: het was zonnig, maar een paar dagen koeler dan de dag ervoor. We vertrokken op tijd, vonden snel een parkeerplek (de laatste keer dat ik in Breda liep een paar jaar geleden kostte dat veel tijd). En we bleken op 5 minuten wandelen te staan van de het parcours en de verzamelplek met de halve familie van Sander. Zijn moeder, veel ooms en tantes, neven en nichten, zus en zwager en veel vrienden en familie waren gekomen om de ruim 40 lopers van #TeamBram aan te moedigen. Hierdoor was het een bijzondere sfeer.

Op naar de start

Op tijd richting het startvak lopen met de halve marathonlopers en nog even een foto voor de start gemaakt. Iedereen had een eigen doel in gedachten, dus na de start in het superdrukke startvak raakten we elkaar helaas uit het oog.

Een tip voor de organisatie: doe het startvak iets eerder dan 10 minuten voor de start open of werk met waves op eindtijd, dit was echt teveel dringen geblazen, wat de 1e kilometer nog voortduurde. Zo zigzaggend en soms zelfs plots moeten stilstaan door opstoppingen op het parcours heb ik bij nog geen andere wedstrijd meegemaakt.

Na de 1e kilometer (die ik traditioneel veel te snel startte, ondanks het slalommen), kwam ik lekker in m’n ritme. Ik wilde op 5.30 starten en na een paar kilometer versnellen. Dit is niet helemaal gelukt. Ik deed maar wat, en mijn tempo lag letterlijk elke kilometer ver uit elkaar. Er waren kilometers bij rond de 4.50 en rond de 5.20. Dat ging ik aan het einde bezuren..

Wel liep ik lekker, het parcours werd wat rustiger, omdat ik de grote meute voor was. Tot over de helft liep ik voor de pacers van 1.45. Rond het 15km punt moest ik die toch voor laten gaan. Een paar kilometer lang heb ik samen gelopen met Robbert, ook een lid van #TeamBram. Hij deed deze loop als laatste lange duurloop voor de marathon van Eindhoven, en wilde rond de 1.45 eindigen. Rond het 16km punt gaf hij aan het tempo niet meer vol te houden. Hij zei: ‘Ga maar’ en daar ging ik.

Supporters en muziek

Op het 6km én het 17km punt passeerde ik het verzamelpunt met alle familie en fans van #TeamBram. Wat was dat geweldig. Het geluid zwelt vanuit de verte al aan, en met mijn armen in de lucht passeerde ik deze cheering zone. Zó fijn als je lekker loopt (op 6km) of als je ernaar toe hebt geleefd en nog even een mentale boost nodig hebt voor het laatste stuk (op km 17).

Langs de route stonden meer mensen die #TeamBram en onze feloranje shirts herkenden, verschillende mensen moedigden me aan. Elke keer stak ik mijn hand in de lucht als bedankje. Wat ook enorm fijn is, is als mensen je naam roepen, ook al kennen ze je niet. Toch handig je naam op je startnummer:)
De muziek langs de kant was ook fantastisch. Als er een keer weinig publiek langs de kant stond (bijna nergens) was er wel een podiumpje gebouwd of had een DJ had z’n draaitafel er neergezet. Braziliaanse drumbands, harmonieorkesten en levensliedzangers, alles kwam (2x door de dubbele ronde) voorbij. Meestal vind ik een dubbele ronde saai, maar dit keer vond ik het een feestje.

De laatste loodjes

Nadat ik de 2e keer het verzamelpunt van #TeamBram voorbij was, begon het zwaar te worden. Ik wist dat een PR erin zat. Ik wist dat 1.50 erin zat. Maar ik had een waterpunt over het hoofd gezien en kreeg het toch wel warm door de zon. Mijn tempo zakte behoorlijk terug, nog even doorbijten. Rond de 19km probeerde ik aan te zetten, maar aan mijn tijd te zien was het vooral door blijven lopen. Toen ik op het 20km punt een pacer van 1.50 achter me waarde, besloot ik er een eindsprint uit te knallen. Die 1.50 ging ik halen. Dit ging ik niet door de laatste paar kilometers en een slechte opbouw laten verknallen. Dus ik zette het op een lopen, tja wat moet je anders de laatste kilometer;)
Op het laatste rechte stuk voor de finish werd ik bijna ingehaald door een andere dame, dus gooide ik er nóg een tandje bovenop.

En ja, het is me gelukt! 1.50.11 geeft mijn TomTom aan, mijn officiële eindtijd is 1.50.08. Ik heb alles gegeven, maar me niet stukgelopen (ik liep na een paar minuten uithijgen best wel soepel richting het ‘thuishonk’.)

Stralend vanwege een PR, en ik realiseerde me: dit zat er vandaag in, alles zat mee en dit moest zo zijn. Ook dacht ik (en Sander sprak het ook uit): Als dit erin zit, zit 1.45 er ook wel in. Dus ik heb weer een mooi nieuw doel om naar toe te trainen;)

#lopenvoorBram

Dat we met zoveel mensen in Breda liepen voor #teamBram gaf een extra dimensie aan deze wedstrijd. ‘S avonds op de bank zag ik op het Instagram-account van de Singelloop deze mooie video voorbij komen waarin Bram samen met zijn moeder Tessa over de finish ging. Wat een held is Bram!

https://www.instagram.com/stories/highlights/17868643081302038/ (doorklikken naar story 12).